Mężczyzna nadal uśmiechał się z rozbawieniem. Milczał.
Powoli jednak jego uśmiech zbladł, choć nie zniknął. W jednej chwili przeskoczył nad Leną i w powietrzu zderzył się z czarnym kształtem, który w tej samej chwili spadł na waderę z drzewa. Mężczyzna przetoczył stworzenie pod sobą, wstał szybkim ruchem i przyszpilił je za szyję do drzewa. Był to niewątpliwie wilk, ale czarny jak noc i strasznie wychudzony - same kości i cienkie mięśnie obleczone skórą. Czarne futro było zaskakująco gęste i lśniące. Wilk miał długie, o wiele za długie, powykręcane łapy. Jego palce też były dłuższe, karykaturalnie przypominały ludzkie, uzbrojone w dwa razy dłuższe niż wilcze pazury. Spod łopatek wyrastały mu ogromne skrzydła, smocze jak u Bezana, ale dwa razy większe, czarne i również dziwacznie pokręcone. Stworzenie było wielkie, na czterech łapach mężczyźnie sięgało do ramienia, ale kiedy ten przygwoździł stworzenie za gardło do drzewa, wilk ledwo dostawał tylnymi łapami do ziemi.
Wszystko to trwało dosłownie parę minut. Kiedy otrząsnąłem się z pierwszego szoku, zauważyłem, że drzewo, o które opierał się wilk zrobiło się czarne i zwiędłe, podobnie jak ziemia pod wilkiem. Wymieniłem z Bezanem spojrzenie i odciągnąłem Lenę nieco w tył. Wyglądało na to, że właśnie napatoczyliśmy się na jednego ze Skażonych.

Kłapnąłem zębami, usiłując złapać Lenę za ogon, bez rezultatu. Mężczyzna uśmiechnął się, ukazując ostre kły.

Z ciemności dobiegł nas cichy śmiech. Po chwili wyszedł z niej młody mężczyzna - może koło trzydziestki - i przystanął kilkanaście metrów od nas. Dopiero po kilku sekundach skapnąłem się, że teoretycznie wciąż nie powinno go być widać z naszej pozycji. Miałbym rację, gdyby nie krąg światła jakimś cudem utrzymujący się wokół faceta. Zmarszczyłem brwi. Nie miałem pojęcia kto to, ale równie dobrze mógł to być Lewiatan, jak i coś zupełnie innego.
Bezan zmienił się w człowieka, ustawiając bokiem tak, żeby móc widzieć w tym samym czasie mężczyznę jak i Lenę i mnie. Podszedłem i stanąłem obok Leny.
-Kim jesteś? - zawołałem, mrużąc oczy. Rysy mężczyzny, mimo że on cały był oświetlony, pozostawały w cieniu.
-Podejdziecie, czy będziemy tak wrzeszczeć? - odkrzyknął, ignorując moje pytanie. Wymieniłem z Bezanem spojrzenie.
-Nigdzie nie podejdziemy, dopóki nie powiesz kim jesteś i jakie masz zamiary.
Mężczyzna nie wydawał się skory do wyjawienia czegokolwiek.

Pokręciłem głową, woląc się nawet nie odzywać.

Rzuciłem Lenie udręczone spojrzenie. Bezan nie zwracał na nas uwagi.